Women’s prize for fiction

Is een prijs voor fictie door vrouwen seksistisch?
Ik weet het eigenlijk niet.
Worden vrouwen benadeeld bij het uitdelen van literaire prijzen? Het is mogelijk, maar ik weet het niet. En als dat zo zou zijn, zou het bestaan van een literaire prijs specifiek voor vrouwen dan een correctie hierop kunnen zijn? Ook dat weet ik niet.
Als je het hebt over vrouwen die schrijven ontsnap je ook niet aan volgende vraag: bestaat er een specifieke vrouwenliteratuur?
Een vriendin vertelde me ooit dat voor haar man Villette van Charlotte Bronte verplichte literatuur was geweest op school. Als dat niet het geval was geweest, zou hij er niet meer dan een tiental bladzijden van gelezen hebben. Hij vond dit vrouwenliteratuur. En met vrouwenliteratuur bedoelde hij literatuur die bedoeld is voor een vrouwelijk lezerspubliek.
Laatste vraag: is Villette vrouwenliteratuur? Dat weet ik nu eens wel: nee, Villette is geen vrouwenliteratuur. Het is het verhaal van een onbeantwoorde liefde. Dat is bij mijn weten geen specifiek vrouwenfenomeen. Waarom ervaren mannen – ik deed een kleine enquête – Villette als vrouwenliteratuur? Het boek is geschreven door een vrouw, vanuit de wereld, de positie en de gevoelens van een vrouw, ergo, het is vrouwenliteratuur, dat blijkt de redenering te zijn. Maar neem een vergelijkbaar thema en zet het in een mannelijke kader: het wordt vanzelf literatuur, tout court. Toen ik achttien was, las ik Le rouge et le noir van Stendhal. Ik vond dat toen een mannenboek, een zeer goed mannenboek. Ik ontdekte pas later dat deze categorie in de literatuur niet bestond.
We leven blijkbaar nog altijd in een patriarchaat. Wat van en over mannen is, is universeel, wat van en over vrouwen is wordt al gauw een niche.